Monument seksi, mbrohet nga shteti

e-zani.

I gjithë shteti shqiptar, bashkë me organizatat vendase dhe të huaja janë ngritur në këmbë prej javësh të shqetësuar për gjendjen e respektimit të të drejtave të njeriut në Shqipëri. Në fakt, shqetësimet kanë të bëjnë me një komunitet të caktuar, i cili ndjehet i diskriminuar për faktin se shoqëria nuk pranon orientimin e tyre seksual të ndryshëm nga të tjerët. Mediat njoftojnë për deklarata me tone të shqetësuara nga Brukseli. Ambasada Amerikane shprehu gjithashtu shqetesimin e saj. Kryeministri thuajse çdo ditë ka dalë në mbrojtje të këtij komuniteti. Avokati i Popullit është shfaqur më aktiv se kurrë, ndërsa nga ana tjetër një mori organizatash kanë dhënë deklarata, opinione, gjykime denoncime, duke u përgatitur edhe për konferenca në lidhje me një plan të gjatë masash që do të kërkojnë nga të gjithë faktorët shtetërorë dhe joqeveritar, për të përmirësuar këtë gjendje. Flitet për parade, fushata sensibilizuese e informuese, për futje të lëndëve informative ndaj këtij komuniteti në universitete, për burgosje deri në 5 vjet, të personave që shprehin mospajtimin e tyre, të cilin ata e konsiderojnë diskriminues, etj. E gjithë kjo po ndodh ndonëse ky komunitet nuk duket askund dhe askush nuk di se ku janë as të diskriminuarit e as diskriminuesit. Natyrisht, gjithkush mund ta marrë me mend se homoseksualët nuk e shfaqin prirjen e tyre, për shkak të mospranimit shoqëror të saj, por sidoqoftë, i gjith ky angazhim kombëtar institucional, për t’iu dalë në krah njerëzve që nuk shfaqen e që nuk dihet se sa e ku janë, duket krejtësisht grotesk. Akoma më grotesk është sebepi i këtij angazhimi kaq masiv. Ka mjaftuar për këtë një fjalë e thënë nga një zëvendësministër, që e ndan postin bashkë me dy zëvendësministra të tjerë, i cili ka deklaruar jashtë kameras, pra në mënyrë private e jo publike, se nuk dëshiron të prononcohet për këtë çështje dhe se për të, ata janë ”për t’u kapur në hu”. Kaq ka mjaftuar për një histeri të tillë institucionale, a thua se u rikthye edhe njëherë Holokausti.

Cinizmi më i thellë qendron se, ndërkohë që këta institucione reagojnë kaq fort ndaj banaliteteve të tilla, ky vend, vuan e stërvuan nga një mijë e një probleme të tjera, shumë herë më të dhimshme, më të mprehta, e më serioze sesa e drejta e orientimit seksual të një kategorie njerëzish anonimë. Në këtë vend ku, fyerjet, linçimet publike, artikulimet fashiste, ndodhin çdo ditë nëpër ekrane e faqe gazetash, ndaj njerëzve konkretë apo komunitetesh të tilla shumë herë më të konsoliduar e më me peshë në jetën shoqërore të vendit, ka një ndjeshmëri kaq të madhe ndaj faktit që një mori njerëzish anonimë, ndjehen të diskriminuar nga shoqëria, për shkak se ajo në tërësi, ndjek vlera dhe botëkuptime të ndryshme prej tyre.

Përtej faktit që shqiptarët janë praktikisht koloni institucionale e kulturore e Brukselit, i cili na imponon botkuptimet dhe vlerat shoqërore, e gjithë kjo na tregon gjithashtu edhe komizmin e institucioneve tona, duke ofruar hidhësinë e cinizmit tek një mori grupesh të shumta sociale, që në këtë vend përjashtohen, diskriminohen, kërcënohen, ofendohen vazhdimisht për përkatësitë e tyre shumë herë më të virtytshme. Si mund të ndjehet Florida nga Burreli, dhe qindra shoqe të saj, që janë përjashtuar nga shkollat për shkak se besojnë në Zot dhe duan t’i përkushtohen besimit të tyre, duke u veshur ashtu siç ato mendojnë se është në përputhje me besimin e tyre?!

Pasi ka ndjerë fort në fytyrën e saj të brishtë grushtin e pamëshirshëm të makinerisë së pashpirt burokratike që nuk do t’ia dijë për sentimetet shpirtërore të një vajze të re, sheh se sa fort lufton e përkujdeset ky shtet për një komunitet njerëzish të cilët promovojnë një sjellje që, në mos qoftë e dëmshme dhe e pamorlashme, të paktën është neutrale, qoftë edhe sipas një morali ultraliberal.

Mesazhi që çdo njeri do të merrte prej këtej, është se shteti mbron me forcë të drejtat e ushtrimit të seksualitetit dhe jo ato të përmbajtjes dhe edukimit të tij. Këto vajza duhet të kuptojnë me dhimbje se në këtë vend imoraliteti është “monument kulture” që mbrohet nga shteti e një armatë organizmash joqeveritarë, ndërsa morali përjashtohet dhe përbuzet publikisht, nga po të njëjtat ligje e organizma. Mesa duket, në këtë shoqëri nuk ka vend për njerëzit që duan moral.

Ne mendojmë se njerëzit në këtë vend janë të lirë të bëjnë ç’të duan në jetën e tyre private dhe askush nuk duhet të diskriminohet dhe të privohet nga të drejtat e veta qytetare, për shkak të asaj çfarë ai bën në privatësinë e vet. Por, ne besojmë gjithashtu se, kjo fushatë nuk po ndihmon aspak në emancipimin e shoqërisë për të respektuar privatësinë dhe liritë e individit, por po synon të imponojë një bindje të caktuar. Kjo fushatë po ngrihet kundër shoqërisë, njerëzve të thjeshtë, që presupozohet se diskriminojnë, ndërkohë që grupe të shumta diskriminohen dhe dhunohen çdo ditë, në mënyrë institucionale nga këta aktorë që sot i thurin himne lirisë dhe të drejtave të njeriut. E gjithë kjo duket një hipokrizi e neveritshme që nuk ka të bëjë aspak me dinjitetin njerëzor që ata predikojnë.